De laatste als teammanager ....

Deze blog is de laatste die ik schrijf vanuit mijn functie als teammanager van de Hotelschool Venlo en de bakkerij opleidingen. Een jaar lang allerlei gebeurtenissen en ervaringen gedeeld met deze blog. Met veel plezier heb ik ze geschreven.

Waarom de laatste, vraag je je wellicht af?

Voor de zomer kwam er onverwachts een vacature vrij; Directeur van de sector Hospitality & Wellness. De sector waar ik ook al vele jaren met plezier voor werk.

Een kans dacht ik en die wilde ik grijpen. Dat laatste is dus gelukt!

Per 1 september 2016 ga ik aan de slag als 'Directeur sector Hospitality & Wellness'. Wat een mooie kans om me nog meer in te gaan zetten voor de vrijetijdsindustrie van de regio.

Niet alleen voor de horeca en bakkerij opleidingen, ook voor toerisme, recreatie en voor haarverzorging, schoonheidsverzorging en Wellness. Ofwel alle opleidingen van Hospitality en Wellness.

Alle mbo opleidingen die te maken hebben met beleving, hospitality, passie en creativiteit. Een sector waar altijd veel te doen is. Mooie projecten en innovatief bezig zijn met het onderwijs.
Alle opleidingen zijn praktijk gericht, veel medewerkers uit de praktijk en veel algemene medewerkers die het fijn vinden om in deze bedrijfstak te werken.

Ik wil iedereen bedanken voor de samenwerking tijdens mijn functie als teammanager.
Natuurlijk hoop ik dat we de samenwerking voortzetten, al is het vanuit een andere rol.

Op naar een mooi schooljaar.....
Studenten laten studeren met een glimlach, klaarstomen voor de regio en voorbereiden op hun vak en voorbereiden op de vaardigheden die nodig zijn voor hun toekomst.

Er is al een voornemen, ik ga mijn blog voortzetten, niet meer onder de naam hotelschool maar gewoon onder mijn eigen naam. Bedankt en tot later.....

http://aduijghuisen.blogspot.nl/

Diploma-uitreiking: Een stroming verder .....

De diploma-uitreiking 2016 zit er weer op

Een paar jaar geleden stapte je op een boot. Een Hospitality cruise voor de boeg, met verschillende afdelingen en niveaus. Als bemanning fungeerden de docenten en de medewerkers. De crew zorgde er elke dag weer voor dat de boot kon varen. De klasgenoten waren de medepassagiers. Lekker met z'n allen de rivier afvaren.

Al snel kwam je erachter dat er veel nieuwe dingen aan boord waren. Keek je naar buiten dan zag je soms je ouders/ verzorgers/ vriend/  vriendin, die nog even over de dijk meereden om te zwaaien en te kijken of het goed ging. Gaande weg zag je steeds meer andere mensen op de oevers staan. Stagebedrijven, gastsprekers en examinatoren. Ze hadden allemaal belangstelling voor je. Dus de boot werd af en toe stil gelegd aan een steiger, laat ze aan boord komen en eens horen wat ze te vertellen hebben.

De boot ging langzaam stroom afwaarts, echter soms weer terug stroomopwaarts, en dat viel dan niet mee, tegen de stroom in varen. Even iets herhalen of opnieuw doen. Soms was je wat vergeten en moest de boot terug. De boot was ook wel handig om snel iets overboord te gooien, wat je niet leuk vond, het verdween onder water en niemand had dat in de gaten. Pfffff, dat zorgde dan voor wat opluchting.

Op de boot waren verschillende dingen aanwezig, veel kon door iedereen gebruikt worden;

Bloem, water, boter en eieren om een soes te maken.

Bloem, water, boter en room voor een crème soep.

Water, melk, koffiebonen voor een cappuccino.

Rekensommen, ontleden en solliciteren voor je algemene vorming.

Leidinggeven, winst en verlies en de marketingmix voor een management fundament.

Take over, pop-up, jeugd vakwedstrijd, champion challenge, kerstweek, benefietdiner en excursies voor de afwisseling.

Uitgevallen lessen, vervelende docenten, irritante toetsen voor het echte schoolgevoel. Allemaal aanwezig en herkenbaar.

Voor iedereen echter ook plezier, een glimlach, trots zijn op wat je gepresteerd hebt, allemaal ingrediënten voor een geweldige toekomst.

De rivier komt echter tot zijn einde. We merken dat aan de stroomversnelling en de ongerustheid van de afgelopen tijd, examenstress en de deadlines om nog iets in te leveren!

Wat gebeurt er straks na die stroomversnelling?

Een nieuwe rivier! Een andere boot! Nieuwe stromingen! Een open zee!

Wie weet!

Een nieuwe fase breekt aan, weer wennen aan een nieuwe boot en een nieuwe bemanning.

Niets is zeker en alles om je heen is anders, dit is wennen en dat vergt iets van je aanpassingsvermogen. Sta in ieder geval open voor nieuwe dingen, dat maakt je uiteindelijk tot een ervaren reiziger.

Ga echter niet benedendeks zitten, dan zie je niet waar je naar toe gaat. Bovendien ben je dan sneller 'zee'ziek en geef je sneller op.

Succes met je nieuwe reis en een mooie horizon in het vooruitzicht.

 

Proost

Toekomst

Deze week zijn de teammanagers en diensthoofden van Gilde Opleidingen op bedrijfsbezoek geweest. Met z'n allen eens kijken wat de ontwikkelingen zijn buiten school.

We zijn op bezoek geweest bij Peters Rubber& Plastics BV, in Herkenbosch, leverancier van technische slangen in Rubber, PVC en TPE. Tevens voorzien ze de slangen van koppelingen en klemmen.

De directeur, ontving ons in zijn bedrijf en vertelde ons een en ander over zijn visie. In het voorgesprek was er afgesproken dat hij zou vertellen over ondernemerschap, klanttevredenheid, innovatie, imago en transformatie. Dit was een bewuste keuze omdat deze thema’s ook het onderwijs raken!

Wij hebben ook klanten, de student.

Wij hebben ook een imago.

Wij willen en moeten ook innoveren.

Wij zijn ook een bedrijf die iets levert!

Onze gastheer is sinds 2 jaar directeur nadat het bedrijf ruim 40 jaar een familiebedrijf is geweest en zit dus in een transitie van oud naar nieuw.

Wij als school zitten ook in een transitie van oud naar nieuw. Nieuwe kwalificatiedossiers, een nieuw toezichtkader vanuit de inspectie en een mix van oudere medewerkers en jonge medewerkers. En een transitie in de inzichten hoe de jeugd het beste leert, onze klant.

Conclusie, veel overeenkomsten en dus een boeiend verhaal.

Ter info: Het product van dit bedrijf zijn slangen en verbindingen (koppelingen). Het bedrijf verbindt zaken.

Van zijn boeiende presentatie spraken twee zaken mij het meeste aan.

Als eerste: De directeur had wat voorbereidend werk verricht en via website en gesprekken eens nagedacht over wat het product van Gilde Opleidingen is en wat we dus leveren.........

Wat wij produceren of leveren was niet zomaar aan te duiden. Ruim 140 beroepsopleidingen, 13 locaties, 4 niveaus, ruim 1000 medewerkers en rond de 11.000 studenten. Dus nogmaals het product wat wij leveren is niet voor iedereen even duidelijk. 

Is er dan geen overeenkomst binnen Gilde Opleidingen in wat wij leveren?

De directeur had daar goed over nagedacht. Het product wat Gilde Opleidingen levert is "toekomst".

Wat wij leveren is een product waar het bedrijfsleven om zit te springen of nodig heeft voor zijn eigen toekomst. Het product "toekomst" leveren we als school af aan het bedrijfsleven, elke beroepsrichting die Gilde Opleidingen heeft. Of te wel een "toekomst" afleveren voor de toekomst van het bedrijfsleven en een "toekomst" afleveren voor de toekomst voor onze klant, de jeugd zelf.

Als tweede, de directeur wil jonge mensen een kans geven. Goed opgeleid en geef ze het vertrouwen waarbij een goede coaching ter ondersteuning belangrijk is.

De directeur verduidelijkte dit ook met het voorbeeld over zijn transitieproces sinds zijn overname van het bedrijf. Heel bewust is hij gestart met een aantal jonge, net afgestudeerde, medewerkers die hij direct na school al inzet op belangrijke posities.

Met jonge mensen om zich heen is het mogelijk om de oudere medewerkers, die al lang in dienst zijn, er bij de nieuwe ontwikkelingen ook bij te houden. Met elkaar de transitie doormaken om tot een succesvol bedrijf te groeien.

Een waardevolle dag,

Wij leveren "toekomst", wat een geweldige gedachte......

Wij hebben vertrouwen in de jeugd, ook een geweldige gedachte .......

Wat was ik blij dat ik er bij was!

Oh ja, nog even terzijde:
Klanttevredenheid bewerkstellig je volgens de directeur door eerst zelf na te gaan of je wel tevreden bent over hoe het gaat, dus niet direct je klant bevragen, eerst zelf reflecteren  

Het blijft groeien

Wat is dat toch dat er tussen de stoepstenen in de tuin van alles blijft groeien?
Een aantal weken geleden had ik de stoep al een klein beetje schoongemaakt en de sporadische groene plukjes gras tussen de voegen weggehaald. Net na de winter, toen stond er echter nog niet zoveel.

Vandaag sta ik weer bij dezelfde stoep en wat denk je. Ik moet weer aan de slag, groeizaam weer geweest zeker.

Allereerst heb ik staan kijken en denken; Hoe krijg ik dit op een makkelijke manier weg? Wat te doen zodat het niet meer terug komt, zodat ik niet weer over 4 weken aan de bak moet.
Het bijzondere is dat ik me dat elk jaar afvraag.

Wegbranden ..... , Wegspuiten met gif ....., Weg krabben met ......  of is er een andere manier?



Om dit jaarlijks terugkerend werk sneller, beter en efficiënter te doen ben ik toch weer op zoek naar nieuwe informatie. Deze kennis heb ik nu nodig, ik wil dit werk nu doen, het is tenslotte weekend en de komende tijd komt het er niet van. Dus internet op en de kennis die ik nodig heb gaan ontdekken.
Ondertussen ook al vrienden gepolst hoe die dat doen? Dan is een vrienden groeps-app heel handig en het werkt snel. Leve Whats-App! Dat laatste levert informatie op: verkoop je huis, asfalteren en laat toch groeien, daar heb je vrienden voor!!! Zo was er even wat afwisseling met de vrienden, toch weer even contact gehad met de vriendenclub.

Na informatie gelezen te hebben en na gewikt en gewogen te hebben wat te doen, ben ik eruit. Branden is niet echt een optie. Werkt niet zo handig. Wegspuiten is ook zo iets. Hoe giftig is het en hoe schadelijk is het voor onze hond, onszelf en het milieu?

Wat overblijft is wegkrabben, wat meer werk maar voor ons toch de beste optie. Het voordeel van krabben is dat je direct resultaat ziet. Het wordt steeds mooier. Dan komt echter het tweede dilemma, hoe krab ik het snelste. De hele middag op de knieën zitten is ook niet fijn. Dus maar als klusser aan de slag. In de schuur eens rondgekeken wat er allemaal ligt.

Een steel, een verfkrabber en aan de slag. Met de slijptol de verfkrabber voorzien van een punt en dit in de steel vastgezet.

Ik kan blijven staan en heb er zowaar plezier in. Enerzijds dat ik iets nieuws gemaakt heb en anderzijds omdat het toch sneller gaat.

Is dit leren of niet, een probleem aanpakken op het moment dat het speelt, juiste bronnen gebruiken om te leren en inventief zijn met wat je hebt.

Zouden studenten dat ook niet fijner vinden? Een probleem zien, je netwerk gebruiken, met elkaar erover praten, informatie zoeken en aan de slag. Geweldig als onderwijs er zo uit zou zien.



Zondagmiddag 19.00 uur, helaas tegenvaller, de stoep is nog niet schoon, het regent alweer. Dus tijd voor andere dingen en vast nadenken hoe ik dit volgend jaar ga aanpakken ........
Nu lees ik net een appje dat schoonmaakazijn ook werkt. Wel met de opmerking dat je daarna geduld moet hebben en dat het enkele dagen droog moet zijn. Het feit dat er niet direct resultaat geboekt wordt vind ik maar niks.... Dus blijven krabben.

Het was echter een leerzame, ontspannen middag. Met al zichtbaar resultaat, een schonere stoep in wording.

Motivatie problemen

Deze week op school is er gesproken over de huidige motivatie van de studenten. Zelfs een discussie met iemand die vindt dat de student al ongemotiveerd bij ons binnen komt. Doordat de student ongemotiveerd binnenkomt kun je als school daar niets mee.

Ik ben het daar niet mee eens. De student is gemotiveerd anders was hij niet bij ons gekomen voor een opleiding. Natuurlijk zal de mate van motivatie verschillen. Dat is altijd; de ene medewerker is misschien ook wel minder gemotiveerd dan de ander.

Als school heb je wel een cruciale rol om de motivatie te versterken of je maakt ze ongemotiveerder door het aangeboden onderwijs. Zorg dat de passie voor het vak alleen maar groter wordt.

Wat wil het toeval dat deze week vanuit een rapport van de OESO geconstateerd wordt dat de Nederlandse scholier ongemotiveerd is. Het schort aan motivatiegebrek bij de student.

Komt dat door de ongemotiveerde student bij de start van een opleiding? Volgens het rapport wordt de demotivatie door het onderwijs zelf veroorzaakt.

Uit het krantenartikel over het OESO onderzoek zijn er verschillende factoren aangeduid die dit veroorzaken.

Er is op de scholen onvoldoende ruimte voor excellente studenten. De studenten willen meer uitdaging. Er wordt geen rekening gehouden met de verschillen tussen de studenten. Het onderwijs is een bron van verveling. Nieuwsgierigheid wordt niet beloond (zie mijn vorige blog). Het onderwijs in Nederland staat in het teken van bestraffen in plaats van belonen. Wij miskennen het belang van positieve prikkels.

Hoe bizar is dit allemaal!

De OESO is positief over het Nederlandse onderwijs als het gaat over de kwaliteit en de toewijding van de docenten. Er is een goede aansluiting met het vervolgonderwijs en de arbeidsmarkt. Dus wat klagen we.......

Het gaat toch goed, niets veranderen.

Zaterdag nog een stuk in de Volkskrant uit het rapport van de OESO, het pakt blijkbaar positief uit als studenten uit verschillende niveaus meer met elkaar moeten samenwerken. Van elkaar leren en je aan elkaar optrekken en uitgedaagd worden.

Dit is toch ook in de werkelijkheid. Op de werkvloer zitten toch ook niet allemaal medewerkers van hetzelfde niveau! Samen moet je in het werkveld een klus klaren. Dus de student kun je op school daar al kennis mee laten maken. Doorbreek de vastgeroeste denkwijze en laat ze meer samen doen. Daag ze uit, prikkel ze en maak ze nieuwsgierig. Dan zal de motivatie toenemen. Dat is toch ook met ons als wij niet meer uitgedaagd worden, hoe saai is dat dan.

Het kan beter, dat is mijn insteek. Veranderen is toch wel noodzakelijk. Innoveer met je onderwijs zou mijn insteek zijn. Innoveren door kaders en tradities te doorbreken.

Nog steeds ben ik ervan overtuigd dat we de goede weg ingeslagen zijn. Innoveren door te gaan werken met thema (project) weken waarbij de student uitgedaagd wordt en waarbij de student samenwerkt met studenten van andere opleidingen en niveaus. Zorg voor een goede terugkoppeling naar de student, steek in op het positieve effect van feedforward.

Je moet eerst door een dal om er vervolgens weer uit te kunnen klimmen. Leren door vallen en opstaan. Ik wil in ieder geval wel weer de top bereiken.

Durf te observeren

Lean werken is ontstaan bij Toyota, de werkprocessen verbeteren om verspilling tegen te gaan en om efficiënter het werk in te richten. Alles met als doel er beter van te worden. Continue verbeteren zonder verspilling.

Lean zie je in het bedrijfsleven vooral bij logistieke processen. De lean methode zie je echter ook bij andere instanties ontstaan zoals het onderwijs.

Om efficiënter te worden moet je eerst weten hoe het werk nu uitgevoerd wordt. Om dat inzichtelijk te maken zit er maar één ding op je moet nieuwsgierig zijn en op onderzoek uitgaan. Nieuwsgierig naar de huidige manier van werken en bij het onderwijs nieuwsgierig zijn hoe lessen verlopen en hoe de studenten reageren op de docent voor de klas. Ik weet natuurlijk ook wel dat een proces in een fabriek anders is dan een les met 22 of meer studenten. Het geeft echter wel inzicht in hoe een collega zijn les aanpakt wat de reactie van de student is en wat je van hem of haar zelf meeneemt naar je eigen les.

De meest eenvoudige manier om dat van elkaar te zien is om doodgewoon eens bij elkaar te gaan observeren. Observeren hoe er nu gewerkt wordt. Deze nieuwsgierigheid zegt nog niets of iets goed of fout is, het zegt alleen maar iets over de huidige werkwijze in de les.

Observeren op de werkvloer maakt het werk zichtbaar. Hoe verloopt het werk en wat gebeurt er allemaal, welke reactie roept een actie van de docent op of roept juist geen reactie op.

Het werk observeren is in eerste instantie niet comfortabel er wordt naar mij gekeken! Wellicht roept dat een gevoel op van ik doe het niet goed. In situaties waar je vooral 'alleen' werkt zal dit nog oncomfortabeler zijn. Wanneer je werkt in een meer open sfeer zal dat gewoner zijn en minder bedreigend.

Het doel van het observeren is niets anders dan kijken hoe de ander zijn werk verricht. Hoe doe je je werk nu? Iedereen doet het anders, maar door deze verscheidenheid kun je uiteindelijk wel van elkaar leren, als je je daar voor open stelt.

Vervolgens kun je met elkaar in gesprek gaan over de meest effectieve en efficiënte of zelfs de meest geschikte aanpak van je les.

Het bijzondere in dit geheel is dan als je in gesprek gaat er misschien wel andere inzichten komen en wil je zelf iets aanpassen in je werkwijze. Dus je ondergaat een verandering.

Veranderen is altijd lastig. Je wilt zo graag vasthouden aan het verleden, je weet niet of de nieuwe werkwijze je gaat lukken en elke verandering voelt niet fijn. Dit blijft zo totdat de nieuwe werkwijze geaccepteerd is en je er aan gewend bent. Dan is het weer tijd om te veranderen.

Meestal zijn er echter meer medewerkers die de verandering niet fijn vinden of die niet weten wat te doen om efficiënter en beter te gaan werken. Echter in een groep is er altijd wel iemand die met een idee of oplossing komt. Diegene is nieuwsgierig naar het effect van een verandering en wil met zijn idee gaan experimenteren. Dat is niet goed of fout, met experimenteren ga je dat ondervinden, wat werkt en wat werkt niet.

Zo ga je wel met z'n allen praten over een betere kwaliteit van werk of van het onderwijs. Je gaat dezelfde taal spreken en je creëert ruimte om te verbeteren.

Dat je dan ook weleens teruggeworpen wordt door tegenslag hoort erbij. Samen kun je echter veel bereiken.

Durf te observeren en durf vervolgens te experimenteren.

Nieuwsgierigheid

Ontdekken is leuker dan weten

Jonge kinderen zijn continue bezig om te ontdekken, zitten overal aan, proberen van alles uit. Alles in het teken van nieuwsgierigheid en om ervan te leren. Is het eenmaal bekend, dan weten ze wat het is, wat het met je doet of wat je er mee kunt. Alles stoppen ze in de mond, proeven, ruiken en voelen overal aanzitten tot vervelens aan toe.

Is ze dit aangeleerd om het zo te doen? Het is instinctief dat jonge kinderen dit doen.
Wat doen wij als ouder, enerzijds leren we ze eigenlijk de nieuwsgierigheid af en anderzijds proberen we ze te leren wat goed of niet goed voor ze is. Dit gaat de rest van je leven zo door. Door ervaring leer je. Zelfs wij als volwassenen moeten eigenlijk nog nieuwsgierig zijn om achter dingen te komen. Hoe werkt die iPhone nu? Welke instellingen zijn het beste? Wat kun je nog meer doen om goede lessen te geven?


Nieuwsgierigheid is naast een aangeboren ook een zich ontwikkelend eigenschap. Nieuwsgierigheid kan worden versterkt of worden geremd door de omgeving. Ouders remmen nieuwsgierigheid af uit bezorgdheid en/ of omdat ze zelf misschien beter weten wat de gevolgen zijn en de jonge kroost willen beschermen. Zeker zal ook meespelen dat ze proberen de jonge kinderen iets te leren.

Nieuwsgierigheid stimuleert interactie met de omgeving. Gelukkig is de mens een proactief op zich staand uniek handelend individu. Vanuit dat oogpunt is er een onderliggende behoefte om aan nieuwe ervaringen en kennis te komen.

Ontdekken wat er in je omgeving gebeurt, plaatsvindt of afspeelt. De wereld om je heen wordt begrepen en dus ontdekt.

Eenmaal ontdekt en dus kennis opgedaan zou moeten uitnodigen om weer iets nieuws te willen ontdekken of om nog nieuwsgieriger te worden.

De tegenhanger van nieuwsgierigheid is misschien wel vrees. Vrees voor het nieuwe....

Wat doet dat met mij en hoe overleef ik dat? Vrees dat je iets zal overkomen.

Nieuwsgierigheid en vrees voor het nieuwe en dus het onbekende zullen altijd naast elkaar blijven bestaan. Het nieuwe van de ontdekking versus de vrees voor het onbekende.

Werken en leren met nieuwsgierige studenten en docenten maakt het werk vele malen leuker en een stuk gemakkelijker voor iedereen. Helaas weten we maar al te goed dat dit niet de dagelijkse praktijk is. Sommige studenten komen maar moeilijk tot een dusdanige actieve houding dat ze nieuwsgierig zijn/ worden. Studenten worden dan bestempeld als lui, ongeïnteresseerd en dus ongemotiveerd. Als de motivatie bij de docenten onvoldoende aanwezig is zal deze de student niet goed aanzetten tot nieuwsgierigheid en dus ontdekken.

De cruciale vraag is dan ook hoe kun je studenten nieuwsgierig maken. Als je dit kunt bereiken gaat leren wellicht vanzelf. De intrinsieke motivatie zal alleen maar toe nemen.
Hetzelfde geldt voor de medewerkers binnen een school: Hoe kun je deze nieuwsgierig maken dat ook zij willen ontdekken? Op deze manier stimuleer je de intrinsieke motivatie van de docent.

Wat zou het teweeg brengen als iedereen nieuwsgierig zou zijn naar nieuwe dingen? Een grote ontdekkingstocht naar het onbekende.

Dit zou iets zijn voor de didactische en pedagogische aanpak van een team professionals. Een aanpak die uitgaat van het ontwikkelen van nieuwsgierigheid!

Terugblikken en vooruitkijken

Ik las deze week een artikel over het toepassen van formatieve toetsen in het voortgezet onderwijs.




In het MBO hebben kennen we de formatieve toetsen al jaren en ze hebben een bijzondere betekenis. Een toets afnemen, dit beoordelen en een oordeel vellen over de leerprestaties. Formatieve toetsen tellen echter niet mee in een eindbeoordeling. Ze meten de stand van zaken op dat moment. Studenten in het MBO weten dit snel genoeg en vragen dan ook vaak genoeg: "Telt deze toets mee?" Het antwoord is dan heel eerlijk: "Nee, deze telt niet mee, ik wil alleen weten wat je al weet". Vervolgens doet de student er niet veel voor, telt toch niet mee..... (dit verandert blijkbaar niet, ik was niet anders).

Ik vroeg me af, waarom wil het VO formatieve toetsen gaan toepassen als het MBO (wij als Hotelschool) er niet tevreden over zijn. Dus tijd voor wat verdieping, het is tenslotte toch vakantie.

Nogmaals het boek "Leren zichtbaar maken" van John Hatti erbij gepakt en wat gezocht en gelezen op Internet, vooral eens gekeken wat de functie van het formatieve toetsen eigenlijk is.

In het MBO worden kwalificerende/ summatieve examens afgenomen tegen het einde van een opleiding of als een complete kerntaak (onderdeel van een opleiding) kan worden afgesloten. Vaak is dat op het eind van een schooljaar of zelfs op het einde van een opleiding.
Het meten van tussentijdse (formatief) resultaten mag niet als beslissend oordeel meetellen. Wat overblijft voor het formatieve meten is bij ons op de huidige werkwijze en dan heeft het weinig betekenis (in het algemeen, uitzonderingen daargelaten). Deze formatieve toetsen tellen tenslotte niet mee, en de student doet er niet veel voor om goede resultaten te behalen.

Bij kwalificerende/ summatieve examens kijk je terug naar wat de student geleerd heeft en dit kan laten zien bij het kwalificerende/ summatieve moment van examinering. Dus terugblikken.....

Formatieve toetsen zouden eigenlijk een andere insteek moeten hebben. De student voorzien van feedback om ervoor te zorgen dat het gestelde einddoel behaald wordt. Bij formatieve toetsen of eigenlijk beter formatieve evaluatie kijk je terug (feedback): Waar sta je nu en wat heb je nog nodig om bij het einddoel te komen? Het uiteindelijke einddoel, het kwalificerende/ summatieve examen(s).

Leren is eigenlijk het vaststellen van je (eind)doel(en), dit vaststellen is de "feedup". Formatieve toetsen laten de student zien hoe ver hij is met het behalen van zijn doelen en daar feedback op geven. Om het leren nog beter te faciliteren bestaat er de "feedforward". Dit geeft aan wat er vanaf het meetmoment nog geleerd moet worden om bij je einddoel te komen. Dit is vooral vooruit kijken. In het leerproces kun je hier mooie persoonlijke doelen van maken. Zo persoonlijk dat de student er echt zelf eigenaar van is en wordt. Niet opgelegd door een docent maar gestimuleerd en begeleid door de docent (de coach). Tenslotte bestaat de feedforward uit datgene wat nog geleerd moet worden om van de huidige situatie naar het (eind)doel te komen.

Samengevat:
Formatieve evaluatie kijkt terug en kijkt nadrukkelijk vooruit.
Summatieve evaluatie kijkt alleen terug en bepaalt of je het einddoel behaald hebt. Deze resultaten zijn in het MBO bepalend voor het behalen van een diploma.

Blijkbaar hebben wij de formatieve toetsen verkeerd ingezet. We hebben alleen maar teruggekeken!

Tijd dus om vooruit te kijken. Dat gaan we ook doen met de toekomstige projectweken. Aan de slag met feedup, feedback en feedforward.

Na deze zonnige vakantie kijk ik met een goed gevoel vooruit naar onze nieuwe formatieve aanpak.
Terugblikken en vooruit kijken.

Tijd

Een klein woord, maar zegt zoveel.

Tijd over, tijd tekort, wat gaat de tijd snel en soms lijkt de tijd juist niet voorbij te gaan.
De tijd achterhaalt ons wel. Wat nu bij de tijd is, is morgen achterhaald. Denkende dat je tijd genoeg hebt, blijkt dat je tijd tekort hebt.

Dit allemaal is van toepassing bij een verandering. Je lijkt tijd genoeg te hebben, en nu concluderen we wellicht we hebben tijd tekort. We moeten nog zoveel! En de tijd tikt door. Dit doet de tijd al heel lang op dezelfde wijze, tik na tik, seconde na seconde.

Waar halen we toch de tijd vandaan als een dag maar 24 uur telt en we zoveel willen. Nog zoveel willen om te verbeteren in een korte tijd.

Je wilt teveel in een te korte tijd, dat is wat ik de laatste tijd weleens hoor.

Dat zal dan ook wel de crux zijn. Wat is beter? Veel willen in een korte tijd of veel willen maar verspreid over een  langere periode. Soms is voor beide wat te zeggen, ik ben van mening dat we nu de kans moeten grijpen om veel veranderingen op te pakken en door te zetten.

De grote verandering in Berlijn toen de muur viel.

“Een verlangzaming van het proces zou niets hebben opgelost en de dissonanten en conflicten alleen maar hebben verscherpt. De problemen die er zijn gaan toch niet weg, maar met hoeveel verbittering die ook uitgevochten zullen worden, het is beter dat in een kader te doen dat voor de meerderheid aanvaardbaar is, zodat het stelsel tenminste staat. Als je bedenkt tot wat voor modderigheid, ressentiment, woede en angst een aarzelend beleid gevoerd zou hebben kun je het met deze regering alleen maar eens zijn dat ze snel gehandeld hebben.”

(Cees Nooteboom)

Wat dacht je van de veranderingen bij de bedrijven, die gaan ook snel, denk aan Apple, Samsung, DSM en diverse hotelketens die allemaal nadenken over een continue verandering. Als bedrijven niet veranderen sterven ze uit. Dus aanpassen en veranderen gaat met enige snelheid gepaard anders zijn ze te laat en heeft de concurrent ze ingehaald.

In het onderwijs is de snelheid van veranderen geen gemakkelijke, je loopt vaak achter de feiten aan en veranderen is niet makkelijk binnen de structuren die al jaren bestaan. Een professional in het onderwijs wil graag meedenken en heeft er een mening over, dat is een goede zaak, kritisch moeten we blijven. Soms is het ook lef hebben om te veranderen. Soms is een structurele verandering een opstap naar een verbetering, die structurele verandering is soms noodzakelijk en van levensbelang. Uiteindelijk willen we toch verbeteren. Bij een veranderingsproces is altijd ruimte om te evalueren en gaandeweg bijstellen blijft mogelijk en noodzakelijk. Steeds bijsturen, maar wel op koers blijven. De koers van de verandering wel blijven volgen.

Niet alleen het bedrijfsleven heeft met de factor tijd te maken om te overleven, hetzelfde geldt ook voor de sport.

Een voetbalteam dat tijdens de wedstrijd al snel op achterstand komt en niet verandert in speelstijl zal niet winnen. Zij hebben misschien maar 89 minuten om te veranderen. Vaak zelfs minder tijd .....
Daphne Schippers wint of verliest op misschien wel een honderdste van een seconde. Ik las in de krant dat ze haar trainingsopzet verandert heeft om uiteindelijk de snelste vrouw van de wereld te willen zijn.

De tijd zal het leren of de veranderingen leiden tot een verbetering om uiteindelijk de wedstrijd te winnen. Ander onderwijs, toegerust op de toekomst.

De tijd tikt door .........

Verbondenheid

Een synoniem voor verbondenheid is een band met elkaar hebben.

'Band of Brothers', de titel van een serie over een groep Amerikaanse soldaten (Screaming Eagles) tijdens de 2e wereldoorlog. Gisteravond heb ik, sinds lange tijd, weer een stukje gezien over de 'band' van deze soldaten tijdens de gevechten bij Bastogne. Ook al is het tv en een serie het raakte mij wel!

Doordat ik er niet bij was kan ik niet weten hoe het echt is geweest. Als je de beelden ziet lijkt het me echt een verschrikking. Des te meer kan ik me voorstellen dat er in zo'n situatie saamhorigheid, solidariteit, binding, een verstandhouding en een lotsverbondenheid moet zijn om dit te overleven.

De 'band' of de verbondenheid die je met elkaar hebt zie je overal. Thuis met je gezin, in je woonomgeving, met je ouders, broers en zussen.

Je ziet het ook in de sport, wil je winnen dan kun je alle woorden die bij de Screaming Eagles belangrijk waren kopiëren. Zonder een soort van verbondenheid win je niet in de sport.

De verbondenheid zie je ook op het werk, iets bindt je in/ aan het werk.

Dit kunnen de collega's zijn, het product welk geproduceerd wordt, het kan de leidinggevende zijn, dezelfde passie of in het onderwijs zelfs de studenten. Een 'band' omdat je aan dezelfde opleiding les geeft, hetzelfde vak onderwijst. Een collegiale 'band' zal niet de eerste reden zijn om ergens te gaan werken. Je gaat ergens werken vanwege een andere 'band', het product, de passie of het vak. Een 'band' aangaan met de collega's gebeurt als je elkaar beter kent. De soldaten van 'Screaming Eagles' waren in eerste instanties onbekenden van elkaar en streden uiteindelijk samen om hetzelfde doel, vrijheid.

Bijzonder is het dan ook dat docenten vaak alleen in de klas staan, de verbondenheid wordt dan gecreëerd met de student. Als de verbondenheid echter niet wederzijds is kan de binding, de relatie er onderdoor gaan. Vaak is dan de verstandhouding niet best. Les geven wordt dan alleen maar moeilijker, geen 'band' met elkaar, geen saamhorigheid en dus geen verbondenheid en daardoor wellicht met minder plezier voor de klas.

De verbondenheid buiten de klas zit hem in de collega's, het vakgebied of een opleiding. De kracht van een 'band' gaat echter verder dan je directe collega's.

Verbondenheid is noodzakelijk met alle collega's, de leidinggevende, de facilitaire ondersteuning, het bedrijfsleven en de studenten. Als je je niet verbonden voelt met de student ga je beginnen aan een individueel gevecht. Iedereen die een gevecht wil winnen heeft het dan zwaar, een 'gevecht' win je niet alleen. Een gevecht win je alleen als er een 'band' en dus verbondenheid is.

Daarom ben ik blij dat we met twee 'banden' gaan werken. Een horizontale 'band' die opleidingsoverstijgend per leerjaar is en met een verticale 'band' die opleidingsspecifiek is. Beide 'banden' versterken elkaar. Vooral omdat verschillende persoonlijkheden en verschillende individuele competenties bij elkaar komen. Dat lijkt mij geweldig om zo de student optimaal te ontwikkelen en te begeleiden. Samen om te ontwikkelen en niet alleen om te vechten.

Dit zag je ook bij de 'Screaming Eagles', verschillende persoonlijkheden die met elkaar verbonden waren.

Verbondenheid speelt een grote rol bij intrinsieke motivatie.

Een nieuwe bakker

Zaterdagmorgen ga ik altijd naar de bakker. Lekker brood voor het weekend en een kleine voorraad in de diepvries. Doordeweeks hebben we het te druk om naar de bakker te gaan.

In de winkel zie je elke zaterdag dezelfde mensen. Al jaren hoor je ze hetzelfde bestellen. Dat doe ik trouwens ook.

Vanmorgen was echter een bijzondere ervaring.
Al weken heeft de bakker aangekondigd dat er een nieuwe bakker zou komen. Een overname door een collega uit een ander dorp. Met folders en krantenartikelen werden we als consument erop voorbereid dat er wijzigingen zouden komen. Ander brood, ander assortiment, ander uiterlijk.

Vandaag was voor de zaterdagmorgen klanten de eerste confrontatie met de nieuwe broodlijn. Hoe bijzonder is het om zelf te voelen en te zien wat dit met je doet, zowel bij de andere vaste klanten als bij het personeel zie je dat aan hun houding en uitstraling, vertwijfeling, zoekende. Hier blijkt maar weer eens dat een verandering accepteren niet makkelijk is. Dat heeft tijd nodig.

Ik hoor de klant voor mij zeggen: 'Ik wil graag het brood welk altijd links boven lag!' Sorry zegt de winkeldame, dat hebben we niet meer, gelukkig draagt ze enkele alternatieven aan. Met een wantrouwende blik kiest de klant een brood. Zal mij benieuwen hoor ik haar zeggen.

Aan het personeel bespeur ik ook een gewenningsproces. De kassa werkt anders, de bestellingen terugvinden is niet makkelijk en ze moeten veel adviezen geven over het assortiment. Met als gevolg, het duurt langer. Elke klant is langer bezig met kiezen en dus keuzes maken. Ook dat levert een vervelende situatie op.

Toen ik binnenkwam zag ik al dat er iets veranderd was. Het zonnepitbrood, welke wij al jaren eten, was er niet meer. Op de plek waar dit altijd lag, lag iets anders. Er ontstaat twijfel bij het zien van al die nieuwe broden. Slik, wat nu........

Welk brood zou lekker zijn en welk brood is hetzelfde als 'vroeger (vorige week)'? Hoe reageren ze thuis als ik met iets anders thuis kom? Alom vertwijfeling, gelukkig ook bij de andere klanten, om me heen hoor ik, 'oh wat jammer', 'wat lijkt erop', 'dan doe maar wat minder, ik wil het eerst proberen'.

Mijn beurt:

Ik moest me ter plekke ook aanpassen, geen klein suikerbrood meer van 400 gram, maar van 600 gram. Geen rond zonnepitbrood meer maar een vierkant zonnepitbrood welk er het beste op lijkt volgens de verkoopster. Geen bruine bollen per 5 verpakt maar per 6. Kies ik nu één of twee zakken. Had er altijd twee dus 10. Tjee, wat een vertwijfeling, 6 broodjes of 12. Ik kies 1 zak dus 6 broodjes.

Ik ben benieuwd of er volgende week een opstand komt van de klant, 'ik wil mijn oude brood terug'. of ik zie de oude vaste klant niet meer terug. Eerst nog maar eens een andere bakker uitproberen. Helaas is er dan niet veel keus. Er zijn niet veel bakkers meer in het dorp.

Geef de bakker een kans, zou ik zeggen.

Is de bakkers verandering een verbetering? De tijd zal het leren, het is wennen.
Een verandering kan echter ook weleens noodzakelijk zijn, de oude bakker wilde wat anders. Dat is ook keuzes maken.

De jeugd is geweldig

Daag de student uit, geef een goede begeleiding, coach ze op een goede manier, geef als docent/ instructeur het goede voorbeeld en ze gaan ervoor. Help en ondersteun ze als ze het spoor bijster zijn, zet ze weer op het goede pad.

De afgelopen weken heb ik wederom gezien dat de jeugd tot veel grootste dingen in staat is als ze uitgedaagd worden.

Het pop-up restaurant van de Hotelschool en Arends Culinair. Samenwerking tussen school en bedrijfsleven om gedurende 2,5 week een pop-up restaurant te runnen in Venlo. Docenten/ instructeurs en de eigenaars van Arends Culinair hebben de studenten begeleid en gecoacht naar ondernemerschap. Iedereen heeft laten zien dat ze echt 2,5 week een echt restaurant kunnen runnen.
De begeleiding en coaching is gestart in november 2015 en had de afgelopen weken zijn hoogtepunt. 24Drie, het restaurant was een feit. Veel gasten hebben genoten van de jeugd. De coaching en begeleiding is het halve werk, de rest doen de studenten zelf. Docenten/ instructeurs die zelf meehelpen als het even tegenzit is het goede voorbeeld geven. Daarna weer loslaten......

De Champion Challenge, het tweede voorbeeld, een interne wedstrijd tussen zelfstandig werkende koks en zelfstandig werkende gastheren/ vrouwen. Opgezet en uitgevoerd door fanatieke betrokken vakmensen uit het bedrijfsleven. Samen met school voor de student een mooie wedstrijd georganiseerd. Je zag de studenten uitgedaagd worden door een mooie maar pittige opdracht.

Afgelopen week was de musical van de opleiding recreatie, niet van de Hotelschool, maar wel een unieke prestatie van een groep geweldige jonge mensen.
Een musical organiseren die klein begon, het zou een klein project zijn maar groeide uit tot een grootste prestatie. Twee voorstellingen in de Maaspoort Venlo. Twee geweldige avonden met dans, muziek en geen playback maar echt gezongen.

Hier ook weer, goede begeleiding, goede coaching en docenten die het voorbeeld geven door mee te spelen, te dansen en te zingen. Ook hier professionele ondersteuning van professionals uit het bedrijfsleven. De aanloop was ook hier lang, voorbereiden, oefenen, oefenen en nog eens oefenen, het heeft geloond. De musical "De Drie Musketiers" met de pakkende slogan "Eén voor allen, allen voor één". Studenten, docenten/ instructeurs met bedrijfsleven, allen met één doel voor ogen, presteren voor een geweldige prestatie.

Kennis en ervaring van het bedrijfsleven bij projecten op school, hoe geweldig is dat. Daardoor kun je de studenten beter uitdagen en motiveren tot grootste prestaties. Het is echter.....

Binnen vier weken 3 geweldige projecten van en door studenten. Alle 3 de projecten om de student te laten groeien in zijn vakmanschap, samen met het bedrijfsleven.

Dat is de toekomst, meer samen. "Eén voor allen, allen voor één"

Opstappen en uitstappen

Het onderwijs wordt niet van vandaag op morgen beter....

Het wordt beter als we bereid zijn om te investeren. Natuurlijk zegt iedereen dan laat de organisatie maar in mij investeren. Dat ik een scholing moet volgen is een taak van de baas, die moet tijd en geld vrij maken voor mij, voor mijn ontwikkeling.

Voor mij!! Omdat de baas het wil! Vreselijke woorden.

Zo krijg je naar mijn mening over een paar jaar geen beter onderwijs. Beter onderwijs begint bij jezelf, wil jij een authentieke medewerker zijn die zich inzet om de student te laten ontwikkelen.

Is de eerste stap dan niet dat jij als onderwijsmedewerker je wilt ontwikkelen? Zelfs zonder dat je baas zegt dat je je moet scholen. De motivatie om te scholen begint bij jezelf. Intrinsieke motivatie om het beste uit jezelf te halen zodat je het beste uit de student kunt halen.

De persoonlijke ontwikkeling van een onderwijsteam doe je door een professionele uitstraling te creëren. Een omgeving waar ontwikkeling voelbaar is bij iedereen, bij de medewerker en bij de student. Zelfs bij de medewerkers die niet direct betrokken zijn bij het onderwijs. Dus ook de facilitaire ondersteuning en andere ondersteunende diensten. Iedereen straalt zijn eigen professie uit en draagt dit uit.....

Medewerkers trainen doe je met elkaar, niet alleen losse vakcursussen (deze trouwens ook) maar langdurige aandacht voor ontwikkeling. De druppel wordt vanzelf een vlek en spreidt zich uit over een team of organisatie. Een professionele organisatie. Met kleine stappen vooruit, waar elke medewerker in zijn professie (van docent tot conciërge) zich thuis voelt en dus tevredener zijn werk uitoefent.

Ik omarm de werkwijze van Stichting Leerkracht, ondertussen ben ik ook al zover dat de naam niet alleen moet zijn 'Stichting Leerkracht'. Het gaat verder dan alleen de onderwijsmedewerkers. Ook de receptie mevrouw, de kantine medewerker en de conciërge hebben een professie en dragen bij aan een professionele omgeving waarin de student het beste leert.

Het zou moeten zijn "Stichting Kwaliteit Schoolmedewerkers".

De trein gaat verder, ondertussen moeten ook de niet onderwijsgevenden opstappen om bij te blijven. Hoe ziet het toekomstgericht onderwijs eruit is voor hun ook van wezenlijk belang? Van mij zijn ze welkom en mogen gratis mee bij de onderwijsontwikkeling. Ik ga ze vragen om op te stappen. Hoe kunnen ze anders ondersteunend zijn aan de ontwikkeling van een student.

Trouwens,

Ik heb het de laatste tijd alleen maar over dat de trein voortgaat en wie er niet opzit niet meer mee kan komen. Er is ook niets mis mee om uit te stappen als je er achter komt dat je op de verkeerde trein zit.

Opstappen en uitstappen kan op hetzelfde station.

Innovatieve randvoorwaarden

Innovatie gaat verder dan alleen het onderwijs ontwikkelen.

Alle wilde plannen die wij als onderwijs nu aan het bedenken zijn worden straks werkelijkheid. Of het nu 21ste Centrury Skills zijn of het onderwijs in 2032, zoals ik al schreef de trein is in beweging en niet meer te stoppen.

Het hele curriculum is wel overwogen omgezet in nieuw onderwijs, stapje voor stapje wordt het onderwijs geschreven. Dus wij zijn er klaar voor. Kom maar op 21 ste Century!



Maar zijn we er dan......

Heeft er al iemand stil gestaan bij enkele randvoorwaarden? Hoe ziet het lokaal van de toekomst er dan uit? Kan een student volgend jaar leren in een omgeving die ook uitnodigt om te leren?

Of is dat niet nodig? Kijk naar het eerste plaatje van een lokaal uit 1960.

Of het plaatje hieronder

Een lokaal anno 2010, zoals ze er nu nog steeds uit zien met het verschil dat het krijtbord vervangen is door een 'smartbord'. Helaas wordt dat nog te vaak alleen gebruikt als 'projectiescherm' voor de beamer. Hoe hilarisch.








Dan de toekomst

Veel mogelijkheden om creatief te zijn, uitnodigend om te leren, veel ICT mogelijkheden en veel ruimte om allerlei dingen te ontdekken. Samen leren, open, transparant en studenten uit verschillende leerjaren en opleidingen en diverse docenten werken naast en met elkaar.

Door input van een collega over het nieuwe leren en onze lokalen op de locatie heb ik me dus de vraag gesteld: Hoe kunnen we nieuw onderwijs maken als de randvoorwaarden achterblijven?

In het lokaal van de toekomst werken creatieve docenten die met de studenten aan de slag gaan om samen te leren en te ontdekken.

Een noodzaak zou dus zijn dat de inrichting van een aantal lokalen in gelijke tred blijft met de ontwikkelingen in het onderwijs. Of is deze zorg ongegrond omdat in 50 jaar niets veranderd is aan de inrichting van de meeste lokalen?

Gelukkig zijn er ook nog docenten die zonder een hip, modern lokaal creatief kunnen zijn om hun les te geven op krijtbord of op het smartbord schrijven.

We have a dream ......

Thanks William

Vaardig, waardig en aardig toekomstig onderwijs

Afgelopen week gesproken met een teamlid die studeert aan de Fontys Lerarenopleiding Consumptieve Technieken ofwel docent gastronomie.....

Hij worstelde met een thema voor een onderzoek en had een recent document via de Hogeschool gekregen waar hij mee aan de slag ging. Hier hebben we samen getracht een weg in te vinden.

Het document heet: 'Ons Onderwijs2032'.


https://www.youtube.com/watch?v=DpImMcurjkM


Aangezien ik wel houd van deze materie heb ik me dit weekend eens uitgeleefd op het advies van het onderwijsplatform. Ik was benieuwd waar ons onderwijs naar toe gaat.

Wat wil het toeval vandaag werd ditzelfde document aangehaald tijdens een management dag van Gilde Opleidingen. Waar staan we met het onderwijs van Gilde Opleidingen nu en waar willen we naar toe?

De highlights in een korte uiteenzetting.

Het onderwijs van de toekomst:
Onderwijs prikkelt en stimuleert creativiteit, nieuwsgierigheid en creëert ruimte voor een blijvende ontwikkeling van de student. Studenten leren omgaan met vrijheid en verantwoordelijkheid. Studenten leren de kansen van de digitale wereld benutten.

Wauw, in onze ontwikkeling naar de nieuwe kwalificatiedossiers en onze opbouw bij de Hotelschool en de Bakkerij opleidingen willen we dat ook. We lopen eens voor .......

De student van de toekomst:
De student wil persoonlijke ontwikkeling en heeft aandacht nodig, moet taal-, reken- en digitaal vaardig zijn. De student heeft kennis van de wereld en bezit maatschappelijk- en sociale vaardigheden.

Wauw, dit past bij de 21ste century skills die we aan het omarmen zijn in ons onderwijs, we starten hiermee volgend schooljaar.

De samenhang:
Samenhangend aanbod zichtbaar maken ofwel kennis en vaardigheden van de verschillende vakken combineren en dus grenzen doorbreken, muren en obstakels tussen vakken laten vervagen.

Wauw, dit zijn we nu aan het ontwikkelen dat er meer begrip en zicht komt op elkaars werk en lessen.

De extra's:
Meer mogelijkheden voor verdieping en verbreding.

Wauw, de keuzedelen krijgen een plek.








Het oordeel over de student:
Niet alleen 'meten' door te examineren maar ook door de ontwikkeling van de student 'merkbaar' te maken.

Wauw, wij zijn een instrument aan het bedenken hoe je een student breder kunt meten en niet alleen met een cijfer voor een examen/ toets.


Ons Onderwijs wordt vaardig, waardig en aardig in de voor ons nabije toekomst.
Gelukkig hoef ik niet te wachten tot 2032, de trein is al aan het rijden. Zelfs de ambitie van Gilde Opleidingen, de raket naar de toekomst wordt gebouwd.

De conclusie van vandaag was echter ook voor mij laat de trein niet te hard van stapel lopen, langzaam op gang komen, met veel tussenstations en nog ruimte om op te stappen.

Op naar de horizon...... daar staat een raket en eerst ervoor zorgen dat de basis op orde is.

De trein raast voort en stopt niet meer.

Van dit schooljaar zijn we alweer over de helft. Vandaag (zondag 28 februari) lijkt het wel voorjaar. Zonnetje schijnt, mensen op het (beschutte) terras aan de koffie en ik zie er al veel aan een lekker biertje zitten. Genieten van het voorjaar lijkt het wel.

Dit weekend de onderwijs 'blauwdruk' voor het nieuwe schooljaar weer bijgesteld. Er waren afgelopen week weer nieuwe inzichten en die maakten het noodzakelijk om alle toegewezen uren weer te herzien.

Elke week komen we dus een stapje verder. Soms zouden het stappen mogen zijn en gaat het me te langzaam. Ik moet me dan bewust zijn van mijn rol en me realiseren dat ik soms harder loop dan het team. Een welbekende valkuil als je voorop loopt en al weet waar je naar toe wilt. Lastiger voor het team die zich soms afvragen waar het naar toe gaat. Dus voor mij weer alert zijn op mijn rol.

Naast het team meenemen naar de toekomst is er ook nog het bedrijfsleven. Daar waar onze studenten stage gaan lopen en gaan werken.

Elke zes weken heb ik een bijeenkomst met de 'klankbordgroep', vertegenwoordigers vanuit het bedrijfsleven. Een zeer actieve groep die echt meedenkt met het onderwijs en de onderlinge samenwerking. Vorige week donderdag heb ik de 'blauwdruk' besproken en toegelicht. Daarna hebben we zoals het in de horeca gaat met z'n allen gedineerd. Deze groep zit op de trein en reist met ons mee.

Naast de veranderingen waar we als school straks mee te maken krijgen is de verandering voor het bedrijfsleven misschien nog wel groter. Nieuwe kwalificatiedossiers, landelijke eisen aan taal en rekenen, invoering van keuzedelen, andere examineringsvormen, meer begeleiding en 21ste century skills voor de docent en de student.

Hoe krijgen we het bedrijfsleven zover dat ze ook op de voortrazende trein kunnen springen om feeling met het onderwijs te houden en te volgen? Is het bedrijfsleven bekend met de 21ste century skills en de andere aanpassingen?

Dit is een nog grotere uitdaging dan het team meenemen naar de toekomst. Het bedrijfsleven meenemen is iets anders. Is er wel plaats op de trein voor iedereen uit het bedrijfsleven?
Als het bedrijfsleven niet wil investeren om dit traject te volgen is het voor ons (het onderwijs) nog moeilijker. Wordt er dan op termijn (door het onderwijs) geen verschil gemaakt tussen de bedrijven die zich wel met school verbonden voelen en meereizen en de bedrijven die de trein gemist hebben.

Zou dat een kwalijk zaak worden of zou dat een soort selectie zijn?

Wie zal het zeggen, de trein raast in ieder geval voort......

Na de open dag, begint het.

De open dag van onze school is net succesvol afgesloten.

Veel bezoekers kunnen nu vertellen waar de reis van hun leven begint. Waar leidt de reis na de Hotelschool Venlo naar toe?

Van kok naar zelfstandig werkend kok of van gastheer/ vrouw naar zelfstandig werkend gastheer/ vrouw. Zelfs bij de bakkers is de reis bekend. Van uitvoerend bakker naar zelfstandig werkend bakker. Of eindigt de reis als horeca ondernemer/ manager met een eigen zaak.

Als school hebben we laten zien hoe belangrijk gastvrijheid is en wat dit met zich meebrengt in de Horeca en in alle andere beroepen. Hospitality begint bij de basis, op school, zelfs al thuis. De basis die eigenlijk iedereen zou moeten meekrijgen bij zijn opleiding. Het maakt dan niet uit of je nu automonteur of timmerman wilt worden.
Gastvrijheid hoort bij elk beroep.

De specialisten zeggen: Gastvrijheidheid zit van nature in je, je hebt het of je hebt het niet? Is dat wel zo? Kun je dit dan niet leren?

Dat is een goede vraag! Ik denk dat je het wel kunt leren, als er echter van nature al iets in je zit wat te maken heeft met sociale vaardigheden dan zal het makkelijker gaan. Iedereen kan het wel leren en steeds verbeteren, je krijgt er ook ervaring in.

Gastvrijheid zou iedereen dan ook moeten leren in zijn opleiding! Deze basis staat bij de Hotelschool Venlo op een belangrijke plaats.

Laten we dit met z'n allen nog belangrijker maken, in elk beroep.
Gastvrijheid zegt ook dat je mensenkennis hebt, voel de gast/ klant aan wat hij/ zij wil.

Wat een geweldig beroep hebben we, gastvrijheid onderwijzen....

Vasten en bezinning

Die tijd is nu aangebroken. Na Carnaval (Aswoensdag) begint de periode van vasten en bezinning. Bezinning waarover? De gepleegde zonden tijdens Carnaval of bedoelen we wat anders?

Over wat er allemaal met Carnaval gebeurt is dat kan maar beter bij Carnaval blijven :).
Nu eens rustig stilstaan en bezinnen waar we mee bezig zijn is natuurlijk wel belangrijk. Al die innovatie die maar door raast en niet tot rust komt!

Zelfs de innovatie bij Valentijnsdag is merkbaar. Kreeg of verstuurde je vroeger een kaart of schreef je een klein briefje, nee de innovatie van Valentijnsdag is zelfs een Valentijns app, en de Valentijns e-cards. 
Restaurants spelen ook graag in op deze dag met Valentijns menu's. Het hoort allemaal bij deze tijd.

Heerlijk deze innovatie.

Maar terug naar het vasten en de bezinning. Vasten wil zeggen je onthouden van eten en drinken. Dat is sowieso niet goed voor onze branche. Dus laten we het vasten maar overslaan. Met alle innovatieve aanpassingen op school hebben we de gasten nodig voor ons leerproces. Dus niet vasten.... Komen eten en drinken bij ons dat is belangrijk, dan kunnen we vakmensen opleiden en klaar stomen voor het bedrijfsleven.


De nieuwe uitstraling aan het gebouw, het nieuwe meubilair in de brasserie en het restaurant moeten juist weer inspiratie stimuleren voor onze medewerkers en studenten.

De bezinning voor dit moment zou zijn: Hoe richten we ons onderwijs in voor het nieuwe schooljaar? Stilstaan bij de verplichte uren Nederlands, Engels en rekenen die Gilde 'voorschrijft', waardoor er minder uren aan andere vakken besteedt (kunnen) worden.
Wij willen wel een vakopleiding zijn en blijven, hierbij is taal en rekenen zeker ook heel belangrijk. De invoering van de nieuwe kwalificatiedossiers en de keuzedelen. Allemaal innovatie maar wel heel veel tegelijk. Nieuwe regels die steeds weer verschijnen en landelijke aanpassingen waar je weer rekening mee moet houden.

Heel veel wat nu voorgeschreven wordt gaat ten koste van het 'vakonderwijs' en de identiteit van de afdeling.
Dus nu na Carnaval, iedereen is weer nuchter, bijgekomen van de skivakantie en er staan 40 dagen voor bezinning......

Het is goed om die dagen eens te gebruiken.

Trots op de school!

Trots op de school!

Mag dat? Even los van alle innovatie waarin we verkeren en waarin het soms één stap vooruit is en 90 graden bijdraaien. Weer opnieuw nadenken, weer nieuwe regels en aanpassingen. Dan dacht je goed op weg te zijn en helaas, het is toch anders. Nieuwe regelgeving en nieuwe inzichten.

Dat hoort bij innovatie, nadenken, overdenken, denken de goede weg in te slaan en dan toch verkeerd zitten en dus weer bijdraaien.

In alle hectiek van de innovatie gaat school gewoon door. Na een verkeerde weg ingeslagen te zijn, tijd verloren te hebben, kan ik echter ook nog trots zijn. Dat zorgt ervoor dat we door blijven innoveren. We willen uiteindelijk een goede opleiding zijn en worden voor de student en voor de branche.

Waar ben ik dan trots op:

Nu even heel specifiek op één student, die zelf ooit zei dat we hem niet hadden moeten aannemen....
Hij vond zelf dat hij niet paste op een horeca opleiding. Diezelfde student is echter gegrepen door een Barista virus. Opgedaan op school!
Zo erg, dat hij in zijn vrije tijd maar bleef oefenen met zijn nieuwe passie. Koffie....
Ook op school vroeg hij regelmatig of hij mocht oefenen met het mooie apparaat welk wij in de brasserie hebben staan. En wat is er nu gebeurt! Hij heeft deze week zijn Barista 1 behaald. Helemaal door eigen motivatie, geen dwang van school, zijn nieuwe passie gevolgd. Dan bereik je wat.

Wauw, geweldig. Adriaan, proficiat.

Waar ben ik nog meer trots op?

Dat we eindelijk aan de voorgevel van de school duidelijk kunnen aangeven wie we zijn, wat we doen, en welk vak je bij ons kunt leren.

Boven het restaurant de naam van ons restaurant. In mooie zilveren letters. L'Entree, treedt binnen, welkom bij ons.

Boven de ramen van de keuken, drie mooie banners met studenten erop die plezier hebben, bezig zijn met een vak. De basis hiervoor willen wij graag aanleren.
De koks opleidingen, de gastvrijheidsopleidingen, de bakkerij opleidingen en de horeca ondernemer manager opleiding.

Hiervoor werk ik elke dag met plezier, en ik besef me dat het soms een beetje tegen zit, maar als ik dit zie en kijk naar de student, dan ga ik er weer voor. Dan sla ik maar een keer de verkeerde weg in.

Bijdraaien kan altijd, zolang het maar niet resoluut omdraaien is. Dan innoveer je niet meer maar keer je terug naar het oude patroon.

Open je ogen.

Iets wat ik me al langer had voorgenomen was langer blijven bij een stagebezoek. Meekijken en een helpende hand uitsteken op de stageplek van onze studenten.

Op dinsdag 26 januari heb ik bij een stagiaire (Mannie) van de opleiding 'ondernemer manager horeca' van de Hotelschool meegekeken, meegeholpen en veel vragen gesteld aan de stagiaire. Niet gedacht dat ik daar met veel nieuwe energie, een goed humeur en vol trots op terugkijk.

In de spaarzame tijd die je als begeleider hebt toch tijd en ruimte maken voor zoiets belangrijks. Dit zal zeker niet innovatief zijn,   het kan echter wel je ogen openen..... wat weer kan leiden tot innovatie. Je ogen openen en verder kijken dan je neus lang is. Je ogen en oren open houden zodat je af kunt wijken van gewoontes of gebruiken. Hier komt innovatie uit voort. Open staan voor andere en nieuwe beelden die zich in je omgeving afspelen, je niet opsluiten in 'tunnelvisie' of 'bedrijfsblindheid'.

Het was puur om een betere indruk te krijgen van de werkzaamheden. Nog te vroeg om het te zien als een beoordelingsgesprek of eindgesprek. Ik begrijp nu meer wat er gebeurt, waar de stagiaire zelf trots op is, waar hij tegen aanloopt en waar we dus voor de toekomst nog van kunnen leren. Dit zal er uiteindelijk toe moeten leiden dat we veranderen, stapje voor stapje.

Eerder op bezoek gaan levert blijkbaar goede dingen op, zowel voor mij als voor de stagiaire. Door in de weg te lopen en veel vragen te stellen heb ik uiteindelijk 'Mannie' op weggeholpen met zijn eindopdracht. Ik heb nu ook een beter beeld bij zijn stageplek, iets wat je niet haalt uit een geschreven stuk tekst over de 6P's van het stagebedrijf. Met eigen ogen kijken en ter plekke geeft een beter beeld van zijn werkzaamheden.

Dit bevordert uiteindelijk dus de ontwikkeling van de student, meer aandacht voor zijn stageplek en zijn werkzaamheden.

Fijn ook dat de bedrijven mee wilden werken, stagebedrijf 'Niens Horeca' uit Maasbree en het gemeentehuis Peel en Maas in Panningen. Was een super ervaring.

Educatie verbindt

Verbinden.

Diverse collega's van de hotelschool Venlo studeren bij de Fontys in Eindhoven. Ze zijn bezig met hun HBO lerarenopleiding consumptieve technieken. Ofwel ze studeren om docent te worden aan een hotelschool. Hoe leer je studenten het koks vak of hoe vorm je er een geweldige gastheer van of hoe creëer je een goede brood/ banket bakker?
In het onderwijs werken is een moeilijk, zwaar maar zeker uitdagend beroep. Ondanks de energie die het weleens kost krijg je er veel positieve energie voor terug.

Dinsdag 12 januari was er een symposium met als titel 'Educatie Verbindt'. Introducees waren welkom en ik was gevraagd om mee te gaan. Dit heb ik met alle plezier gedaan. Zelf heb ik ook ooit deze opleiding gedaan, dus ik was nieuwsgierig wat er te leren was die avond.

De gastsprekers spraken over talentontwikkeling en de kanteling van verticale 'top down' organisaties naar horizontale organisaties waar de leden van een team meer naast elkaar werken. Bij talentontwikkeling kun je niet iedereen langs dezelfde meetlat leggen, maar dit nog vaak gebeurt. Iedereen heeft talent, vaak weten we niet waarvoor en vragen we ons af: Hoe ontwikkel/ stimuleer je dat onontdekte talent dan?

Veel is er veranderd, volgens de jonge onderwijskundige medewerkers van Fontys. De jonge sprekers hebben met veel enthousiasme en inzet de avond georganiseerd en aan elkaar gepraat. Dat is een verschil met vroeger. Deze lessen kregen wij van stoffige oude mannen (hoor wie het zegt, ik ben inmiddels ook al 54).

Leuk om te zien dat men zich hier ook steeds bewuster wordt van de veranderingen waar de toekomstige docent mee moet leren omgaan. Er vindt een verschuiving plaats van de strenge docent naar het leggen van een goede relatie met je student. Creëer een community van leren, verbind mensen met elkaar. Zoek naar de balans in groei en ontwikkeling.

Het bijzondere van de avond vond ik vooral dat het publiek bestond uit HBO studenten van Fontys, docenten van Fontys, medewerkers van de administratie van Fontys, zelfs een vader van een docent en introducees.

Iedereen vertelt en is bezig met educatie. Hoe kunnen we van elkaar leren? Dit vond ik de kracht van de avond, luisteren, vertellen en ervaringen uitwisselen over onderwijs. Een keer met andere onderwijsmensen praten dan die op je eigen school werken en ervaringen delen.

Wat we misschien al lang weten maar ook op deze avond weer duidelijk werd was dat de docent het voorbeeld geeft. De docent is het voorbeeld voor de student. Als docent breng je mee wie je bent, zowel in positieve zin als in negatieve zin. Dit moeten we ons telkens realiseren en ons daar zeker bewust van zijn. Heb jij een baal dag en straal je dat uit dan slaat dit over op ......

Laat we beseffen en ons ook realiseren dat we van elkaar nog veel kunnen leren. Dit doen we te weinig. Deze avond heeft mij weer geïnspireerd om te blijven praten met anderen over onderwijs. Dit moeten we allemaal meer doen, zoek elkaar op om te verbinden. Dus onderwijs geven aan jonge mensen verbindt.

Fijn dat ik mee mocht, op naar de volgende keer om met onderwijs 'freaks' te sparren over onderwijs. Deze avond was gratis en voor niets, hoe geweldig. Daarom moet je al gaan :).

Wie volgt.........

En

Geef jij het voorbeeld .......